هفت شهر عشق

هفت شهر عشق

	چون گذشتی هفت وادی، درگه است نیست از فرسنگ آن آگاه کس چون دهندت آگهی ای ناصبور؟ کی خبر بازت دهد ای بی خبر؟ وادی عشق است از آن پس ، بی کنار پس چهارم وادی استغنا صفت پس ششم وادی حیرت صعبناک بعد از این روی روش نبود تو را گر بود یک قطره قلزم گرددت ملک اینجا بایدت درباختن وز همه بیرونت باید آمدن دل بباید پاک کردن از هرچه هست تافتن گیرد ز حضرت نور ذات وان که آتش نیست عیشش خوش مباد گرم رو و سوزنده و سرکش بود درکشد خوش خوش بر آتش صد جهان از سپهر این ره عالی صفت بازیابد در حقیقت صدر خویش گلخن دنیا بر او گلشن شود خود نبیند ذره ای جز دوست او هفت اخگر یک شرر اینجا بود هفت دوزخ همچون یخ افسرده ای است جمله سر از یک گریبان برکنند آن یکی باشد درین ره در یکی آن یک اندر یک ، یکی باشد تمام در تحیر ماند و گم کرده راه نیستی گویی که هستی یا نه ای؟ برکناری یا نهانی یا عیان؟ یا نه ای هردو ، تویی یا نه تویی؟" وان "ندانم" هم ندانم نیز من نه مسلمانم نه کافر پس چیم هم دلی پر عشق دارم هم تهی" کی بود اینجا سخن گفتن روا گنگی و کری و بیهوشی بود	گفت ما را هفت وادی در ره است وا نیامد در جهان زین راه کس چون نیامد باز کس زین راه دور چون شدند آن جایگه گم سر به سر هست وادی طلب آغاز کار پس سیم وادی است آن معرفت هست پنجم وادی توحید پاک هفتمین وادی فقر است و فنا در کشش افتی روش گم گرددت وادی اول:طلب ملک اینجا بایدت انداختن در میان خونت باید آمدن چون نماند هیچ معلومت به دست چون دل تو پاک گردد از صفات وادی دوم:عشق کس درین وادی بجز آتش مباد عاشق آن باشد که چون آتش بود عاقبت اندیش نبود یک زمان وادی سوم:معرفت چون بتابد آفتاب معرفت هر یکی بینا شود بر قدر خویش سر ذراتش همه روشن شود مغز بیند از درون نه پوست او وادی چهارم:استغنا هفت دریا یک شَمَر اینجا بود هشت جنت نیز اینجا مرده ای است وادی پنجم:توحید رویها چون زین بیابان درکنند گر بسی بینی عدد، گر اندکی چون بسی باشد یک اندر یک مدام وادی ششم:حیرت مرد حیران چون رسد این جایگاه گر بدو گویند"مستی یا نه ای؟ در میانی یا برونی از میان؟ فانیی یا باقیی یا هردویی؟ گوید:"اصلا می ندانم چیز من عاشقم اما ندانم بر کیم لیکن از عشقم ندارم آگهی وادی هفتم:فقر و فنا بعد از این وادی فقر است و فنا عین وادی فراموشی بود عطار